In de lift kom je soms zulke grappige mensen tegen..

U kent het wel.. bergen huiswerk, papierwerk en nog zoveel meer dat u moet doen. Nou ik ken het wel.. Zo ook op deze zaterdag dat ik dit blog schrijf. Weet u, als u ergens geen zin in heeft, dat u dan andere dingen gaat doen, die dan ook best zinnig lijken.. Nou ik doe dat dus.. Dat heet studie ontwijkend gedrag. En beste mensen daar heb ik op dit moment erge last van. Ik ben maar weer eens langs alle blogs geweest (jongens update eens!), mijn kamer lijkt nu weer een stuk netter en ik ben ook samen met alex, clover en sam undercover geweest... jaja.. En nu moet ik mezelf aanzetten om iets voor school te gaan doen, want deadlines naderen. Aloha!

Ze gooide haar hoofd naar achter en spreidde haar armen uit om de lucht te omvatten en er stroomden tranen van vreugde over haar wangen. Michael had haar ooit voorgelezen hoe God een man en een vrouw had verdreven uit het paradijs. Toch had God, ondanks al hun menselijke fouten en tekortkomingen, hen de weg terug gewezen. Houd van de Heer uw God en heb elkander lief. Houd van elkaar zoals Hij van u houdt. Heb lief met kracht en doel en hartstocht, welke tegenstand u ook ondervindt. Wordt niet zwak. Houd stand tegen de duisternis en heb lief. Dat is de weg terug naar Eden. Dat is de weg terug naar het leven.

Laatste alinea uit Bevrijdende Liefde van Francine Rivers

Straal met een lach
op je gezicht
naar de wereld
om je heen.

© by Elies

Sommige mensen snappen niet dat het herhalen van het liedje, de muren van jericho, vijfenveertig minuten lang achter elkaar super irritant is. Vooral als je het als buren ook hoort.

Al zittend in de trein kijken mijn buurvrouw en ik naar een torretje die de strijd met de zwaartekracht aan probeert te gaan. Hij probeert van het tafeltje naar het raam te klimmen. Helaas voor hem loopt het tafeltje schuin omhoog. Elke poging die hij onderneemt eindigt op zijn ruggetje. Waar naar hij al wippend weer op zijn pootjes komt te staan. Of dat mijn buurvrouw hem een handje helpt, want na tig pogingen blijft ie steeds langer op zijn ruggetje liggen. Als er wordt omgeroepen dat we bij het eindstation zijn. Neemt mijn buurvouw die een Engelse blijkt te zijn het beestje op met de bedoeling hem vrij te laten buiten de trein. Als ik even later naar beneden loop zegt ze, I lost him, waarop ik antwoord, I think he will survive. We stappen de trein uit en wensen elkaar een fijne dag.

Ik heb van die dagen dat ik in een deuk lig van het kietelen. Op die dagen weet ik dat ik leef. Dat de koorts en stiltes voorbij zijn. Duizenden geluiden omringen mij. De oude vertrouwde geur van papier en koffie raken me elke keer weer opnieuw. Ik geniet ervan. De welbekende geluiden hoor ik de hele dag door. Voeten die lopen, stemmen die praten. Ik kan niet zonder ze.
Ik weet dat ik een steentje bij kan dragen aan hun toekomst. Dat hebben ze me namelijk vroeg geleerd. Toen ik net begon te leven was ik rustig, maar door de jaren heen werd ik steeds drukker. Ik groeide en iedereen zag dat aan mij. Ik werd volwassen. Er werden feestjes gegeven, daar hield ik van. De vreugde kon je aan de voeten en stemmen horen. Een van de feestjes was een speciaal feest. De kleuren, de lichten, de ruimtes en de accessoires. Alles werd op elkaar afgestemd. Na dit feest was ik officieel ingewijd in het volwassen leven. Ik weet dat ik mag leren en veranderen, dat hoort bij een groeiproces. Voor nu is het aardig goed en ben ik blij met wie ik ben. Ik krijg veel aandacht, maar ’s avonds in het bijzonder. Dan krijg ik een grote beurt en word ik van top tot teen verzorgd. Als ik ‘s morgens dan weer wakker word ruik ik weer heerlijk fris.
Over het punt dat ik een stukje kan bijdragen aan de toekomst valt trouwens niet te discusseren. Want elke dag komen de voeten en stemmen bij mij langs. Nou bijna elke dag, ik overdrijf een beetje. Ze groeten me als ze me een hand geven, dat doen ze trouwens heel vaak. Ik moet er wel bij vertellen dat ik vele handen heb. Deze handen geven toegang tot bepaalde ruimtes waarvan alleen ik weet hoe ze zich voelen. Soms is een ruimte helemaal vervuld met inspanning en concentratie. Terwijl een andere keer dezelfde ruimte gevuld is met ontspanning en blijdschap. Ik heb ook verschillende hoogtes, nee niet in stem. Ik bedoel mijn lichaam dat bestaat uit drie delen. Het eerste deel begint bij mijn voeten en eindigt tot net bij mijn onderbuik. Het is de fundering van wie ik ben. Hier kan je me aanspreken en dingen vragen, hier kan je ontspannen en genieten van de geuren die ik bezit. Het tweede deel begint vanaf mijn onderbuik en gaat richting mijn keel. In dit gedeelte leer je alles. Je kan van ruimte naar ruimte gaan en elke keer leer je weer wat anders. Het laatste deel van mijn keel naar mijn hoofd is ook een leerzame plek en werkt ook zoals het middelste deel. Alleen hier heb je wel het mooiste uitzicht. Althans dat vind ik. Hier kan je het kietelen soms goed voelen. Soms wordt ik hard gekieteld soms zacht. Ook de koorts is hier het best merkbaar en niet eens altijd vervelend. Van de warme momenten ga ik naar koude momenten en weer terug. Gelukkig ben ik gezond en heb ik een lang leven voor de boeg. De stiltes die soms komen aan waaien neem ik voor lief, want ik word toch wel elke dag een dagje ouder. Ik weet dat de voeten en stemmen de stiltes niet erg vinden en ik glimlach en wacht. Want ik weet dat ze weer terug zullen komen. Nieuwe voeten en nieuwe stemmen.

Ra ra wie of wat ben ik?

Vaak fiets ik 's avonds laat nog door Ede. Soms fiets ik dan langs de Verlengde Maandereng. Zo fietste ik daar laatst rond een uurtje of toen richting het centrum. Er vielen me twee dingen op, namelijk: een dat je overal naar binnen kunt kijken en twee dat iedereen bijna de tv heeft aan staan. Ik ben nogal nieuwsgierig aangelegt zoals je wel merkt, maarja als je weet dat er voor je woonkamer een fietspad ligt en je wilt dat niemand naar binnen kijkt doe dan gewoon de gordijnen dicht. Sommige huizen zien er btw mooi uit van binnen. Maargoed echt bijna overal staat dus de tv aan. Vroeger kon je je dat niet voorstellen, volgens mij en nus is het de gewoonste zaak van de wereld. Nu moet ik zeggen dat ik zelf ook schuldig ben aan 's avonds tv kijken. Ik kan ook zeggen dat het best zinloos is, het meeste dan, niet alles hoor. Een programma wat pas opzienbaarend is, is het moment van de waarheid. Nu kiezen mensen zelf er voor om mee te doen. Maar als je wilt dat heel Nederland alles over je twee weet komt, moet je zeker hier aan meedoen, je wordt niet gespaard. En het is jammer dat je bij de 35 mille een verkeerd antwoord geeft. Maar dat is niet alles, ook de mensen die je dierbaar zijn zitten op de bank. Die komen ook van alles te weet wat ze denk ik soms liever niet hadden geweten.
Maar ik dwaal af, weer terug naar de straat. Als je de tv's die je ziet aanstaan gaat tellen ben je volgens mij al snel de tel kwijt. Ik ging dus naar het centrum, maar ik moest dus ook weer terug. Dat was rond een uurtje of een. Dan fiets je daar helemaal alleen, door de stilte omringt. Sporadisch zie je ergens nog een lichtje branden. Maar eigenlijk is het overal pikkedonker. Er is geen kip te bekennen. In Amsterdam kan je je die stilte niet voorstellen, zelfs niet om een uur 's nachts. Daar wordt 24/7 geleefd en lawaai gemaakt. Terug naar het fietstochtje wat ik eigenlijk best heerlijk vind zo daar 's avonds laat in mijn eentje.

NEE.. nog steeds geen nieuws.. hopelijk weet ik morgen meer.. geduld is een schone zaak..