Gister stond ik met J. te wachten bij het stoplicht. Komt er een mevrouwtje naast me staan die vraagt: mevrouw mag ik wat vragen? heeft u toevallig een wasknijper? Ik kijk haar eerst verbaasd aan en in mijn hoofd komt de zin; ja hoor, laat ik nou net een wasrek met wasknijpers bij me.. Vervolgens zeg ik toch maar; nee sorry mevrouw die hangen aan mijn wasrekje. Ze babbelt nog een beetje verder en ik kijk J. met een schuinoog aan we wissel een blik van verbazing. Als het licht op groen springt, praat de vrouw nog tegen mij en in mijn ooghoek zie ik dat ze bijna omvalt. Gelukkig gebeurd dit niet. J. en ik gaan naar rechts en de vrouw fiets al schommelend rechtdoor. Tja.. soms..