Zonet twee minuten stilte gehouden. Stilte voor de mensen die in de tweede wereldoorlog gestorven zijn. Miljoenen die gedood zijn omdat ze Jood waren of omdat ze niet voldeden aan Hitlers plaatje van de wereld. Of omdat zich verzette tegen het onrecht.

De dood is eigenlijk een onderwerp waar ik niet zoveel mee bezig ben en waar ik (gelukkig) ook nog niet veel mee in aanraking ben gekomen. Maar twee weken geleden was er iets (ik weet niet meer wat de aanleiding was..) wat me wel aan het denken heeft gezet. Vragen zoals hoe is het om dood te zijn, wat gebeurd er dan precies, waar ga je heen etc.. kwamen onder ander in me op. Maar ook het feit dat je nooit weet wanneer je laatste dag hier op aarde is. De meeste mensen willen oud worden, maar eigenlijk is dat niet zo vanzelfsprekend als het is. Een ongelukje kan namelijk in een klein hoekje zitten. De dagelijkse routine van dingen, en dit dag in dag uit, zonder het besef dat het wel eens je laatste dag zou kunnen zijn. We take life for granted. Terwijl het eigenlijk zo bijzonder is.

Daarom: waardeer het leven want voor je het weet is het einde er. Geniet van alle dingen om je heen, de kleine en de grote dingen. Besef dat het een voorrecht is om elke morgen weer wakker te mogen worden. En dank God onder alles.

Gij, die niet eens weet, hoe morgen uw leven zijn zal! Want gij zijt een damp, die voor een korte tijd verschijnt en daarna verdwijnt. Jakobus 4:14